The Banana life

Lieve allemaal,

Laat ik beginnen met jullie een gelukkig nieuw jaar te wensen. Ik wens jullie een gezegend 2013 toe en ik hoop dat jullie fijne kerstdagen gehad hebben. De reden dat ik nu pas weer kan schrijven is dat hier eigenlijk nooit internet is. Maar dan nu eindelijk weer een update.

Op 5 december ben ik op een heel vervelende manier weggegaan bij mijn gezin. Ik kan er kort over zijn; ik heb in het gezin zelf een zware tijd gehad maar van Sydney heb ik genoten. Vanaf toen ben ik opgevangen door mensen van Hillsong en heb ik overal en nergens gelogeerd. Zo lief van de mensen! Dat heb ik twee weken lang gedaan en toen ben ik met mijn vriendin naar Cairns gevlogen. We hadden veel te veel bagage en hebben samen 15 kilo moeten weggooien! Eenmaal in Cairns waren we onze tassen zo zat dat we ze allemaal in een winkelwagentje gepropt hebben en zo liepen wij door Cairns haha. Diezelfde dag gingen we nog met de bus naar Tully. Dat ligt zo'n 140 km onder Cairns en er woont haast niemand en er is haast niets. Op de weg er naar toe hebben we enorm veel kangoeroes gezien, heel mooi.
'S avonds laat kwamen we aan in het hostel en de shock was groot. Heel groot. Zo groot dat ik de 2 dagen die volgden alleen maar gehuild heb. Het is zo vies! Er lopen kakkerlakken en toen ik in de keuken stond wist ik niet eens dat dat de keuken was! Overal is schimmel en het ziet eruit als een gevangenis. Nou ja, na 2 dagen vol zelfmedelijden leerde ik gelukkig mensen kennen en dat maakt alles al een stuk optimistischer. Ook mijn vriendin is een grote steun geweest. Samen hebben we gehuild, versteld gestaan van de grote insecten en ons kapot gezweet in die hitte hier. Want warm is het, en niet te zuinig.
Na 1 dag kregen we al een baan als trekkerchauffeur. Ik heb niet eens een rijbewijs, maar daar doen ze hier niet moeilijk over. 2e Kerstdag konden we beginnen en daar ging ik: hop hop op de trekker. Ik zal even kort uitleggen wat mijn baan inhoudt. Die miljoenen bananen zijn in rijen geplant. Ik rij door die rijen met 2 jongens achter mij: de humpers. Eentje links en eentje rechts. Zij snijden de soms wel 90 kilo zware trossen van de bomen en leggen ze bij mij op de trailer. Mijn taak is om er voor te zorgen dat ik bij hun in de buurt blijf zodat ze niet zo ver hoeven lopen. De bananen industrie is enorm interessant. Er komt zo veel bij kijken! Als er 1 iemand mist loopt de boel al in de soep. Iedereen is belangrijk, hoe klein je taak ook is. Trekkerrijden vind ik trouwens heerlijk. Ik rij op een New Holland TT75 en ik voel me er helemaal op thuis. Alleen de hitte maakt mijn werk soms enorm zwaar. Omdat ik midden door de rijen rij, schijnt de zon pal op mij. En dat wordt soms 40 gragen met 90 procent luchtvochtigheid. En dat is niet leuk. Maarja, meestal gaat het na 2 uur 's middags dan wel weer. De afgelopen dagen ging ik telkens om 4:15 uit bed, om 5.00 naar de boerderij en om 17.00 was ik klaar met werken. Ik wist niet dat ik met zo weinig slaap kon leven.
Verder kom ik ook vanalles tegen. Laatst zag ik dat ik bijna over een schildpad heenreed. Wat doet een schildpad tussen de bananen? Vraag het niet aan mij. Maar goed, die hebben we dus gered en ik mocht hem vrijlaten. Zo mooi was dat! Iets minder mooi was dat hij m'n hand heeft open gekrabt en dat ik nu met een infectie zit. Maar ja, dat gaat dan ook heel snel in de tropen. Verder zijn er ook krokodillen bij mij op de boerderij die ik nog niet heb ontmoet. Maar dat komt snel hopelijk! Ook zijn er enorm veel slangen van pythons tot taipans. En die vlinders! Zo mooi! De muggen en bedbugs zijn dan weer wat minder, maar ook dat overleef ik. Dit leven zit vol met kilometers hoge ups en downs. Dat betekent dat je soms op de grond ligt te huilen van ellende en dat je soms zo enorm gelukkig bent dat ik het hier niet in woorden kan opschrijven. Dit is het leven waar ik van houd. Heus niet per se die bananen of het smerige hostel, maar gewoon die uitdaging! Wie kan nou zeggen dat ze trekkerchauffeur ergens in een gat in Noord-Australie is geweest?? Live on the edge, explore the unknown. En alle pijn en moeite die het me soms kost is het dubbel en dwars waard.
Ik kan nog wel uren doorvertellen over al mijn avonturen, maar dat laat het internet hier helaas niet toe. Ik zal zo snel mogelijk weer wat proberen te schrijven. Ik weet dat contact met mij opnemen op dit moment heel lastig is en dat ik nauwelijks berichtjes beantwoord. Dat betekent niet dat ik het niet waardeer want het is een enorme steun! Heel erg bedankt daarvoor.

Heel veel liefs vanuit het afgelegen Tully,
Sterrin